Peti’s way of memorizing

Blog သိၾကားမင္း သဖြယ္ ကုိမင္းရဲ႕ ႀကိမ္းေမာင္းသံေၾကာင့္ post အသစ္တင္ရပါေတာ့မယ္။ ေရးစရာစဥ္းစားေတာ့ nest = မဲစ္ထ္ ကုိဆက္ေရးဖို႔ ဆုံးျဖတ္လုိက္ပါတယ္။ Hiking နဲ႔ပတ္သက္တာေရးဖို႕စိတ္ကူးပါေသးတယ္။ ဒါေပမယ့္ ေရးစရာေတြ မ်ားေနေတာ့ အခ်ိန္မရေသးလို႕ ဒီ post ေရးတာပါ။ ဂ်စ္တူးလို ပီပီ ျပင္ျပင္ အနားယူတာ မဟုတ္၊ ပန္ဒိုရာလို ဆားခ်က္ျခင္းလဲမမည္၊ ကုိမင္းလိုပ်ားဖြပ္မွု မလုပ္၊ Petition တစ္ခုအတြက္လက္မွတ္လိုက္စုေနသည္မွ Transformers ၾကည့္ေသာအလုပ္မ်ားျဖင့္ ရွုပ္ ေနလို႔ post အသစ္ မေရးႏိုင္ျခင္း ျဖစ္ပါသည္။ Blog ကိုအလယ္ လာေရာက္ေသာ မိတ္ေဆြမ်ားကို လည္း အားနာပါတယ္။ အားနာနာနဲ႔ပဲ ထပ္လာပါဦးလို႔ ဖိတ္ေခၚပါတယ္။

ပီတိရဲ႕ မွတ္သားေလာက္တဲ့ မွတ္သားနည္း ကို ေျပာခ်င္လို႕ပါ။
ေႏြရာသီေက်ာင္းပိတ္ရက္ေရာက္လွ်င္ ကၽြန္ေတာ္တို႔ မိသားစုအားလုံး ဟာ ကၽြန္ေတာ္႔ဖခင္ အလုပ္လုပ္ရာ ေဒသကို အလည္အပတ္သြားေလ့ရွိပါတယ္။ အင္မတန္ပူျပင္းေျခာက္ေသြ႔ေသာ ေနရာျဖစ္ေပမယ္႔ ေအးျမတဲ့ မိသားစု အရိပ္ေၾကာင့္ သြားတဲ့အခါတိုင္း ေပ်ာ္ရႊင္ခဲ့ပါတယ္။
ကၽြန္ေတာ့္အသက္ ၁၂ ႏွစ္ ေလာက္က အလည္ေရာက္တုန္းနဲ႔ အလွဴတစ္ခုနဲ႔ ႀကံဳ ႀကိဳက္ပါတယ္။ ကၽြန္ေတာ့္အေဖ့ ထုံးစံတိုင္း ၃-၄ ရက္အလိုက အလွဴကုိ သြားမယ္ေန႔မွာ ေစာေစာထ ဖို႔ ႀကိဳေျပာထားပါတယ္။ သြားရမယ့္ အလွဴက ၂ နာရီေလာက္ ကားေမာင္းၿပီးသြားရမယ့္ လယ္ကိုင္း ဆိုတဲ့ရြာျဖစ္ပါတယ္။
မသြားခင္ တရက္မွာ ေဖေဖက ထပ္ၿပီး ေစာေစာအိပ္၊ ေစာေစာထဖို႕ သတိေပးပါတယ္။ အထူးသျဖင့္ ႏွဳိးရတာ ခက္တဲ့ ကၽြန္ေတာ့္ကို ေျပာပါတယ္၊ ၿပီးေတာ့ဆက္ ေမးတယ္ `သားငယ္ မနက္ၾကဘယ္ကိုသြားမွာလဲ` တဲ့။ ကၽြန္ေတာ္ေျဖတဲ့ အေျဖေၾကာင့္ အားလုံးက `ဘာ` ဆိုၿပီး ခဏေၾကာင္သြားၾကၿပီး ရီလိုက္ၾကတာ။
ကၽြန္ေတာ္ေျဖလိုက္တာက `ယာေကြးကို သြားမွာေလ`တဲ့။ ဟီးဟီး

နားမလည္ေသးရင္ … ကၽြန္ေတာ္မွတ္ထားတာကဒီိလုိေလ (လယ္=ယာ၊ ကိုင္း=ေကြး)

ကၽြန္ေတာ္တို႔မိသားစုဆံုတိုင္း၊ ေရွးေဟာင္ေႏွာင္းျဖစ္ေတြေျပာတိုင္း အၿမဲပါတဲ့ အေၾကာင္းတခုေပါ့။