ကဗ်ာ ဟဲ့ ကဗ်ာ

ကဗ်ာဆုိလုိ႔ ေရးလိုက္ၿပီေလ။

စကားေအးေအးပဲ ေျပာေနသလုိလုိ…
တရားေလးေလးပဲ ေဟာေနသလုိလုိ…
… ဒီလို ကာရန္မမိ လွ်ာမထိတဲ့
ငါ၏ ကဗ်ာ ေရာက္လုိ႔လာၿပီ။

ရင္ဘတ္ၾကီးကိုဖြင့္ ခံစားခ်က္ေတြခူးစား၊
ပန္းသီးအကၤ်ီစြပ္၊ ေဂၚဖီေဘာင္းဘီ၀တ္၊
ဒုကၡဖိနပ္ကိုစီးကာ လမ္းထြက္ေလွ်ာက္ေတာ့
ရံႈ႕ခ်ျခင္းဆူးခလုတ္ေတြေၾကာင့္ ေဘာင္းဘီျပဲလို႔
အရွက္ေတြ စိမ္းဖန္႔ဖန္႔ျဖစ္သြားခဲ့တယ္။

အခ်စ္နဲ႔ ထိေတြ႔လိုက္ခ်ိန္မွာ
စိတ္ညစ္ျခင္း တိမ္ေတြ
မီးေျပာင္းနဲ႔မႈတ္လုိက္သလို ကင္းစင္သြားေပမယ့္
မင္းရဲ႕ခံစားခ်က္ေတြ ခရမ္းေရာင္ရင့္ရင့္ျဖစ္ေနခဲ့တာ ငါမသိခဲ့မိဘူး…
အခုေတာ့ ငါ့ရဲ႕ဂစ္တာေလး ငိုေနၿပီေလ။

ဒီလုိဒီလို ခပ္မိုက္မိုက္ေတြး
ခပ္မိုက္မိုက္ေလး ေရးလိုက္ေတာ့
ငါေရးတာ ငါဖတ္ၿပီး
ေတာ္ေတာ္ေလး ခိုက္သြားမိတယ္။

အေမကဖတ္ေတာ့
မင္းတုိ႔ ေခတ္ကဗ်ာေတြ ကာရံမမိတာထားဦး
နားေတာင္မလည္ပါဘူးကြယ္တဲ့…
ဆရာတင္မိုးကိုမ်ား ျပလုိ႔ရေသးရင္
ေဆးလိပ္မတုိ ေနမညိဳခင္ မင္းကိုအရင္ ရိုက္မိလိမ့္မယ္ တဲ့။

ဒီကဗ်ာမ်ိဳးစပ္မိတဲ့ ငါ
ေခတ္သစ္ဆရာအေပါင္းမွ ခဲမိုးမ်ားေလာင္းတာ ခံႏိုင္ဖို႔
(သူမ်ားေတြတူးထားတဲ့) လုိဏ္ေခါင္းထဲမွာပဲေနေတာ့မယ္။